GSM
MOBY´S ONTDEKKING VAN DE HEMEL
Moby van tien zou de Mont Blanc gaan beklimmen met zijn ouders. Maar die zijn dood, dus gaat hij alleen. Met kerstmis. Hij neemt een mobiele telefoon mee. Als hij al heel hoog in de bergen is, belt hij met zijn vriend Rashid.
´Geloof jij dat mensen die dood zijn in de hemel wonen?´ vraagt Moby.
´Ja. Alle dode mensen komen in de hemel,´ zegt Rashid.
´En wat gebeurt er dan met ze?´
´Gewoon. Dan wonen ze daar,´ zegt Rashid.
´Ze moeten vertellen of ze goed hebben geleefd. Als ze liegen, dan gaat het lichaamsdeel waarmee ze niet goed hebben geleefd praten.´
´Hoe kan dat?´ vraagt Moby.
´Als je bijvoorbeeld heel veel hebt gestolen, dan gaat de hand waarmee je dat hebt gedaan dat verraden. Die hand gaat dan praten,´ antwoordt Rashid.
´Dus als je slecht hebt geluisterd tijdens de geschiedenisles, dan gaan je oren praten,´ vraagt Moby.
´Klopt. Nu mag jij raden wat er gaat praten als je teveel winden hebt gelaten,´ vraagt Rashid lachend.
´Je kont,´ zegt Moby.
Het is een zware klimtocht. Moby komt in een lawine terecht en raakt behoorlijk uitgeput. Als hij op de top van de berg is, krijgt hij nogal een merkwaardig telefoontje.
´Piep piep piep piep piep piep.´
´Met Moby,´ zegt hij kuchend. ´Wie is daar?´
Eerst kraakt het alleen maar aan de andere kant van de lijn. Dan hoort Moby een vrouwenstem.
´Moby?´ klinkt het.
Moby luistert alleen maar. Hij fronst zijn bevroren wenkbrauwen.
´Ik ben het. Niet ophangen,´ zegt de vrouwenstem.
Moby drukt de telefoon dicht tegen zijn koude oor aan. Hij zegt niks.
´Hoor je me?´ zegt de stem.
Moby kijkt naar boven en tuurt de helderblauwe hemel af.
´Mamma?´ vraagt Moby fluisterend.
´Ja! Ik ben het!´ zegt ze.
Maar dat kan natuurlijk niet. Moby smijt de mobiele telefoon zo ver mogelijk weg. Met een doffe plof valt het ding een eindje verderop in de sneeuw.